Gemis

“Love is a serious mental disease.”
– Plato

Ik mis je. Nee, ik mis het gemis. Ik mis het gevoel geen moment langer te kunnen bestaan in jouw afwezigheid. Ik mis de fysieke pijn: alsof mijn hoofd zou exploderen en mijn aderen zouden openbarsten als er nog één dag zonder jou voorbij zou gaan. Ik mis het plotse overslaan van mijn hart als ik je dacht te herkennen. Als ik je naam dacht te horen, of nog erger: je stem. Ik mis het onbewust fantaseren: ‘wat als…’
En de harde klap daarna.

Ik mis het gewoel: de slaap niet kunnen vatten, om uiteindelijk in mijn dromen opnieuw door jou te worden overvallen. Het besef, direct na het ontwaken, dat alles een droom was; het dan weer willen slapen en nooit meer wakker willen worden. Ik mis het intense verdriet, de frustratie, de machteloosheid. Ik mis de dagen in bed met de gordijnen dicht. Ik mis de brandende woede. Het schreeuwen van je naam, je mooie naam, en die dan door de lege kamer horen galmen. Ik mis de misère: de stellige overtuiging dat dit voor altijd zo zou blijven – dat ik gedoemd was tot eeuwig gemis.

Maar zo abrupt als die zee van emoties mij ooit overspoelde, zo geleidelijk ebde hij weg. En nu dool ik rond, door de uitgestrekte leegte die het gemis ooit opvulde. Ik zoek het in alles: in muziek, in verhalen. In de herinneringen, in de foto’s. In je glimlach zoek ik het, in je ogen, maar het is weg. Je bent te dichtbij.